Ik draag deze site op aan ons overleden zoontje Ambor en mijn overleden petekindje Yannick.
Ambor: Intens gelukkig waren wij toen wij hoorden dat we jou verwachtten. Je was oh zo welkom mijn zoon, maar je bleek slechts op doorreis te zijn. Na zestien weken zwangerschap hebben wij je 1 april 2005 weer afgestaan aan het licht: Een stuk van onszelf, een stuk van ons hart. Ik bedank jouw ziel voor de lessen die het ons geleerd heeft: Een zware taak, niet gemakkelijk te volbrengen, voor ons allemaal niet. De enorme groei als mens, die wij door jouw korte aanraking hebben mogen maken, maakt echter dat wij jouw verlies konden leren begrijpen en aanvaarden. In ons hart blijf je altijd bij ons. Dag lieve, lieve Ambor, het ga je goed. Bedankt voor je aanwezigheid. Bedankt dat je ons voor het eerst mamma en pappa hebt laten zijn.
Yannick: Mijn petekindje en neefje, ook jij verliet ons veel te vroeg op 20 maart 2002, nog geen anderhalf jaar oud. Het was je tijd niet. Wat missen wij dagelijks nog je gulle lach, jouw warmte nog stralender dan de zon, jouw onvoorwaardelijke liefde! Maar hoe dankbaar zijn wij ook dat we je mochten leren kennen. Jij die de familie met één lach bij elkaar bracht. Jij die bij iedereen het beste naar boven haalde. Bedankt Yannick, bedankt dat we jouw intens zuivere ziel mochten ervaren, jouw grote puurheid.
Kinderen die sterven.
Een hoofdstuk uit het boek van Rozemarijn Roes; “Mamma, luister je?”:
Er zullen kinderen geboren worden die op een bepaald moment geen mogelijkheden meer hebben om te kunnen blijven leven. Soms zullen kinderen onverwachts overlijden. Een kind verliezen is een van de diepste en pijnlijkste ervaringen die je als mens kan overkomen. Toch blijft er behalve het verdriet dat je voelt ook iets heel waardevols achter.
Alles wat een diepe pijn veroorzaakt, draagt daarmee de mogelijkheid in zich om een opening te maken naar meer liefde in je leven. Omdat het verlies van een kind een van de diepste pijnen is die je kunt meemaken, is het ook een van de grootste mogelijkheden om je open te stellen voor wat er nog diep in jezelf verborgen is gebleven.
Elk kind opent iets in je, maar als een kind ervoor gekozen heeft om bij je weg te gaan, lijkt deze manier van openen bijna gewelddadig. De verscheurdheid die je voelt, is niet wreed bedoeld. Het feit dat je kind weggaat, is vanuit liefde geboren.
Kinderen die de keuze maken om maar een tijdelijke periode bij je te blijven, zijn kinderen met veel kracht, veel liefde en een groot gevoel van verbondenheid. Daarom doet het vaak ook zoveel pijn als ze weggaan. Het kind dat weggaat, is in staat om, nadat hij gestorven, is de verbinding met jou in stand te houden. Wanneer je je kunt openstellen voor de verbinding die je met je kind hebt, zul je merken dat die verbinding blijft. Je voelt verdriet en pijn en gemis. Maar wat mis je? Wat is het precies dat je mist van je kind? Wat was het gevoel dat je kind je gaf? Dat gevoel in jou, dat omhoog gekomen is doordat je kind er was, dat gevoel is van jou. Dat is niet weg als je kind weggaat.
Het is wat versluierd door het verdriet dat je voelt, maar het is niet weg. Elk moment waarop je je heel verbonden en gelukkig hebt gevoeld, heeft je weer in contact gebracht met je gevoel van verbondenheid en liefde. Dit gevoel is niet afhankelijk van de aanwezigheid van een kind. Jij hebt dit gevoel zelf in je. Je hebt nu een kans om onafhankelijk van wie of wat dan ook dit gevoel van liefde en verbondenheid te blijven ervaren. Je hebt je aan je kind gehecht, omdat je dacht dat het je een gevoel van geluk gaf, maar het heeft je juist het geluk dat diep in jezelf zit weer laten voelen. Je bent niet afhankelijk van je kind om gelukkig te zijn. Dit is wat je kind je, ook nu het overleden is, wil laten voelen.
Elk kind dat sterft, weet voordat het geboren wordt wanneer het zal sterven. Deze kinderen komen in de periode dat ze bij je zijn met versterkte kracht, met versterkte mogelijkheden, om datgene wat ze bij je naar boven willen halen naar boven te kunnen halen. Zij zullen heel bewust en heel liefdevol hun mogelijkheden volledig gebruiken zodat ze in staat zijn om, in de korte periode dat ze leven, ervoor te zorgen dat ze jullie tot in je diepste kern raken. Elke dag die je met je kind doorbracht, is een herinnering aan wat op een heel diep niveau in je leeft, een herinnering aan je liefde, je kracht en je wijsheid. Zelfs de manier waarop je kind sterft, heeft de functie om je nog dieper in contact te brengen met de onvoorwaardelijke liefde die je in je draagt. Hoe meer je dit kunt zien, des te meer kun je misschien ook een andere kant voelen. Het is niet alleen maar verdrietig, het is niet alleen maar pijnlijk. Je denkt dat met je kind de liefde en het licht dat het je deed voelen uit je leven zullen verdwijnen.
Je zou ook kunnen zien dat wat het gegeven heeft, bij je blijft. Wanneer je de kracht en de moed kunt opbrengen om op deze manier te kijken naar het sterven van je kind zul je merken dat je geholpen wordt. Je zult merken dat je ondersteuning krijgt, in je verdriet en je pijn. Op onverwachte momenten voel je opeens weer hoe gelukkig dit kind je heeft gemaakt en hoe dit gevoel van geluk weer helemaal door je heen stroomt. Dit gevoel hoort, ook bij het hele proces van loslaten van je kind.
Het zou een zegen zijn wanneer meer mensen in je omgeving zich ervoor zouden kunnen openstellen dat het normaal is dat je niet de hele tijd verdriet hebt. Dat je ook gelukkig mag zijn en mag inzien dat het je ook wat kan geven wanneer je kind sterft. Dat je geen slechte vader of slechte moeder bent wanneer je niet voortdurend lijdt. Zo kun je door alle diepe pijn heen ook het geluk ervaren dat dit kind je kwam brengen. Zo kan er naast de pijn en het verdriet ook heel veel liefde achterblijven wanneer je kind gestorven is.